Des bons comptes font de bons amis
Of het nu gaat over een lokaal bestuur of het bestuur van de lokale bowlingclub, goed gestroomlijnde communicatie is belangrijk. Voor een lokaal bestuur ligt communicatie echter toch nog een beetje gevoeliger omwille van de structuur van een bestuur: aan een kant hebben we de administratie en de uitvoerende diensten die permanent zijn en over de legislaturen heen blijven doorwerken en aan de andere kant hebben we de politici die de meerderheid vormen. Tot de avond voor de verkiezingen zijn dat per definitie concurrenten, en van zodra er een coalitie gevormd is, en ze samen beslissen de politieke meerderheid te voremen, worden ze verondersteld om aan één zeel te trekken... Sommige politici kunnen dit aan, anderen hebben het daar veel moeilijker mee. Begrijpelijk want de achterban verwacht van elke schepen dat die zijn of haar beloftes nakomt en de normale gang van zaken is dat er wel wat wedijver bestaat tussen de meerderheidspartijen. Een burgemeester (tevens voorzitter van het college van burgemeester en schepenen) met een sterk moreel besef èn gezag, zal er op toezien dat de ploeg 'als collegiale ploeg' naar buiten komt...

Een ketting is echter maar zo sterk als haar zwakste schakel. En als dat dan bovendien ook nog eens de burgemeester is, dan moet je geen geleerde zijn om te beseffen dat dergelijk systeem geen stand houdt.

Collegialiteit... een mooie droom
De afsprakennota is bedoeld om de samenwerking te formaliseren. Centraal in die afpspraken staat het concept dat er steeds van uit gegaan wordt dat de beslissingen van een college steeds 'collegiaal' gecommuniceerd worden als zijnde 'gezamenlijke' realisaties. Bij het aantreden na de verkiezingen wordt onder de leden van het college van burgemeester en schepenen afgesproken wie welke beleidsdomeinen voor zijn of haar rekening neemt: communicatie, milieu, openbare werken, mobiliteit, sport, cultuur, veiligheid... enz. Men spreekt van 'bevoegdheden' maar in de praktijk zijn het vooral 'werkgebieden', 'specialisatiedomeinen' want schepenen hebben geen individuele bevoegdheid. 

Schepenen doen sinds mensenheugnis vaak alsof zij werkelijk bevoegdheden hebben zoals een minister. Administratief gezien is niets echter minder waar. Een schepen kan nergens een handtekening onder plaatsen. Enkel de algemeen directeur, samen met de burgemeester hebben die bevoegdheid. In de praktijk is het echter wel zo dat schepenen zich specialiseren en een aantal bestuursdomeinen voor hun rekening nemen. Die verdeling wordt afgesproken en het doel is dat elke schepen 'aanspreekbaar' is over die domeinen. Het is ook zo dat schepenen zich toeleggen op de domeinen die ze aanvaard hebben en daarvoor in nauw overleg met de betrokken diensten het beleid voorbereiden en/of uitwerken dat onder hun impuls in besluitvorming aan college en gemeenteraad ter goedkeuring wordt voorgelegd. Elke schepen heeft zo zijn werkdomein waarbinnen 'gepresteerd' kan worden en waarover verantwoording kan afgelegd worden naar de kiezer. Nu, wat de schepen effectief 'doet' hangt sterk af van het onderwerp, de kwaliteit van de diensten en de ruimte die hij of zij krijgt van de collega's. Want ja, sommige onderwerpen zijn nu eenmaal sexyer dan andere en in de praktijk wordt er regelmatig kaas van brood gepikt.

Vrije (politieke) meningsuiting gaat voor op collegialiteit
Deze communicatienota werd zwaar gecontesteerd door de N-VA schepen en burgemeester omdat zij die als een beperking van hun vrije (politieke) meningsuiting zien en dat de schepen van communicatie zich niet te moeien heeft met wat andere schepenen wel of niet communiceren. Afspraken maken om 'collegiaal' en 'discreet' te zijn, vergen natuurlijk een sterk moraliteitsbesef en dat is niet altijd aanwezig. Wie niet enkel aan volgende verkiezingen zit te denken, beseft dat als een college goed samenwerkt en het programma zo goed mogelijk samen realiseert, zonder enige twijfel door de kiezer zal beloond worden... dat het op lange termijn goed is voor de geloofwaardigheid van een bestuur als een bestuur niet de hele tijd kaas van elkaars brood pit, maar de collega's waardeert.

Een dossier waaruit deze imaturiteit ten volle blijkt, is de bouw van de nieuwe schoolgebouwen in Rode en de Leertuin. N-VA had zich voorbije legislatuur gecommit om zich dwarst te leggen voor nieuwe scholen om twee redenen: ze zouden enkel dienen voor kinderen die van elders komen (Brusselse kinderen en kinderen van migranten) én scholen bouwen kost geld, en net zoals in vorige legislatuur is het hun blinde ambitie om aan schuldafbouw te doen door niet te investeren... Door de inspanningen van de schepen van onderwijs (PRO) zoals het digitaal aanmelden, het kunnen aanwenden van capaciteitsmiddelen voor capaciteitsuitbreiding die in het verleden reeds gebeurden, zijn we er in geslaagd de overheid te overtuigen om ons flink te subsidiëren. Niet enkel om nu al gebouwen te plaatsen, maar ook binnen 5 à 7 jaar nog verder te gaan in het genereren van extra stoeltjes voor de kinderen die binnenkort onder andere in Meise geboren worden. Door het ditaal aanmelden krijgen de kinderen uit Meise absolute voorrang (wie korter bij de school woont heeft voorrang) en de gemeente krijgt de garantie op geld van de overheid. Er moet enkel geleend worden in afwachting van de uitkering van de subsidies. (zie ook beide projecten -> Rode en Leertuin)

Van mij, van mij, van mij...
Uiteraard was toen N-VA er als de kippen bij om hierover in haar partij-berichtgeving te communiceren alsof zij de grote voorvechters waren van de scholenbouw... Om niet in deze primitieve logica mee te hoeven gaan, hebben we dat gelaten voor wat het was. De kiezer zal zijn conclusie wel trekken. En die heeft ook een geheugen. Die weet nog precies wat die partij in het verleden rond onderwijs gezegd en beslist heeft.

Om dat allemaal zo veel mogelijk te beperken dient een afspraken nota dus. De nota die voorligt, voorziet in grote mate de hier beschreven principes, maar omwille van de hardnekkige en egocentrische partijlogica van de N-VA schepen, zit het net vol gaten.