Het werd stilaan tijd dat deze bijzondere vrouw en uitzonderlijke artieste ook in Meise de hommage kreeg die ze verdient. Want het klopt dat Ann Christy bij leven nog te veel onder de radar bleef. Ann was een ster die hard heeft moeten knokken en ze had het niet altijd voor de boeg. Maar zeker postuum is de waardering voor haar persoon en haar werk bij het brede publiek alleen maar gestegen. Ann werd op 22 september 1945 geboren en overleed veel te vroeg op 7 augustus 1984, op 38-jarige leeftijd aan de gevolgen van baarmoederhalskanker.

Ann Christy werd verstrooid op het kerkhof van Meise.

Op het schepencollege van 18 januari 2021 werd beslist de gemeenteraad te verzoeken om Ann Christy postuum te erkennen als ereburger van Meise. De gemeente had in november 2020 een schrijven ontvangen van Luk Ferdinand die, in naam van meerdere gekende Meisenaren, het voorstel deed om Ann Christy postuum als ereburger van Meise te erkennen. De cultuurraad van Meise van 23 november had daarover positief advies afgeleverd. Om het ereburgerschap te kunnen verlenen, moet de persoon in kwestie aan een aantal criteria voldoen waaronder een sterke band hebben met de gemeente (Ann woonde jaren in Meise en werd na haar overlijden verstrooid in Meise), ze heeft artistiek haar stempel gedrukt, zowel op Vlaams als op Belgisch vlak, binnen de muziek- en musicalwereld.

Ann had haar plaats in het Guldenboek meer dan verdiend. Covid-19 verhinderde ons echter om de huldiging meteen te laten doorgaan. Vandaar dus, nu pas.

Het had een memorabel moment kunnen worden... maar dat werd het niet. 
Luk Ferdinand, die het initiatief nam, werd uitgenodigd, maar werd tijdens de huldiging verder straal genegeerd... De vijf andere mede-initiatiefnemers (of hun vertegenwoordigers bij overlijden) van dit gebeuren werden niet uitgenodigd. Dus, noch Eddy Merckx, noch Jo Vally, noch Jeroen de zoon van Jef Burm, Monika Macken (zaliger) de weduwe van Ward Ruyslinck, noch Jean-Paul baron van Gysel de Meise voor zijn vader, ereburger, Jean- Baptiste. Het verzoekschrift werd bovendien ook nog gesteund door John Terra (die zelf weliswaar geen ereburger is en dat misschien wel verdient). Maar ook voor hem dus geen taart en geen bubbels... Het verzamelen van de handtekeningen van al deze prominenten in volle Covid-crisis bleek trouwens ook geen sinecure te zijn, aldus de initiatiefnemer.

Ja, u leest het goed. 

Burgemeester Gerda Van den Brande nam alle credits voor haarzelf. Geen enkele van de initiatiefnemers kon rekenen op enig respect. Geen vermelding, geen uitnodiging. En ja, uiteraard weer een trofee om in de glazen kast van de (zogenaamde) N-VA-verwezenlijkingen te zetten. Politiek is hard, zegt men dan wel een keer, alsof het de norm zou zijn. Maar hier is veel meer aan de hand. Niet enkel getuigt deze houding van een verwerpelijk opportunisme en is dit een kaakslag voor de initiatiefnemers, het is de zoveelste keer dat een goede ziel als Ann Christy, zelfs postuum, gebruikt wordt voor andermans (politiek) gewin. Het was met diepe plaatsvervangende schaamte dat de schepenen van de vorige coalitie (die dit initiatief indertijd mee goedkeurden) dit schouwspel moesten aanzien. Bij deze willen we de initiatiefnemers die hier in de kou gezet werden toch nog bedanken voor hun nobel initiatief. 

En dat het echt wel anders en meer respectvol kan, bewijst bv de manier waarop districtsburgemeester Evi Van der Planken in Berchem in juni 2021 een gedenkplaat voor Ann Christy inhuldigde.

Gelukkig werd er in de Foyer van de Muse toch nog een zeer mooie hulde gebracht door de vriendin en schrijfster van haar teksten Mary Boduin en werd de avond verder nog zeer klassevol opgeluisterd door een groep die liederen uit het oeuvre van Ann Christy bracht.

Het Ann Christyplein... of het plein van de schande?
Meise heeft het moeilijk. De horeca in het centrum heeft door Covid zware klappen gekregen en de huidige crisis zal hen ook geen cadeau's geven. Toen de vorige coalitie in 2019 aan de rit begon, werd een engagement aangegaan om de centra opnieuw leven in te blazen. Dat is geen eenvoudige taak die je met een paar pennestreken klaart. Daarvoor heb je lange termijnvisie nodig en moet je stap voor stap een ruim plan uitwerken.

Het Ann Christyplein zou hierin een fantastische opportuniteit kunnen zijn... maar daar heeft de nieuwe meerderheid duidelijk totaal niets van begrepen. De manier waarop ook deze kans weer verkwanseld werd getuigt daarvan:

• Los van de afwezige elementaire beleefdheid kon je met de prominenten die het verzoekschrift indienden gemakkelijk de nationale pers halen. Men had van de gelegenheid gebruik kunnen maken om het toerisme voor Meise een duwtje in de rug te geven. De lokale middenstand zou er zonder twijfel op termijn haar voordeel kunnen uithalen.
• De verdwenen fietsenstalling. Het klimaat ontploft en eist zeer strenge ingrepen. Overal. Dat begint lokaal. Energie wordt onbetaalbaar en we moeten autorijden voor korte afstanden radicaal terugschroeven. Geen keuze meer. Lokale economie voor lokale mensen wordt cruciaal om op lange termijn te kunnen overleven. Wil je meer mensen in het centrum krijgen, dan moet je, onder andere, de omslag van auto's naar fietsen nù inzetten. Daarom hadden we besloten om een grote stevige en veilige fietsenstalling KNAL in het centrum te plaatsen. Vòòr mensen een electrische fiets kopen, moeten ze eerst zeker zijn dat er veilige (o.a. sociale controle) fietsenstallingen in dat centrum zijn. Minstens 7 leerkrachten van de leertuin hebben in die beginperiode besloten een e-bike te kopen. Toch heeft de nieuwe meerderheid onder druk van de (zeer bekrompen en behoudzuchtige redenerende) lokale handelaren in haar éérste politieke actie besloten om die fietsenstalling terug weg te halen... lang leve de automobiel... Sporters moeten met de auto kunnen komen en de kids... ja, die moeten maar door de ouders gebracht worden. Met de auto.
• Het Verloren Uurke, een monument in de geschiedenis van Meise, werd sinds mens' heugenis gebruikt door een kleine groep vrijwilligers om er kunst te maken en kunst te beleven. Gewone volkse kunst want iedereen is een beetje kunstenaar. Zonder enig overleg, en op de klassieke brutale manier die we van Gerda Van den Brande gewoon zijn, werd de vereniging (na een ongunstig brandweerverslag) aan de deur gezet. Wat er met het gebouw zal gebeuren is onzeker. Maar de kans is groot dat het, net zoals het oud gemeentehuis in Wolvertem, gewoon verder mag rotten... "De crisis" zal de nodige argumenten leveren om zich achter de leegte te verschuilen.
• De vorige coalitie nam ook het initiatief om de bouw van een externe brandtrap tegen de blinde gevel van de Snipper (aan de andere kant van het Verloren Uurke) aan te grijpen om daar een toeristische trekpleister van te maken met een kwatliteitsvol en torenhoog kunstwerk. Zie ook het artikel onderaan. Jammer genoeg ligt ook dit dossier weer helemaal stil. De Snipper is de hele tijd niet bruikbaar voor de Leertuin en het plein blijft er bijliggen als een woestijn van asfalt.
• En dan hebben we het nog niet over de 'gedenkplaat' zelf gehad...
  Hoe lelijk kàn je ze maken. Een plastieken gedrukte plaat, geplakt op een onbewerkte multiplex-plaat en het geheel op aluminium poten, of is het inox, we laten het in het midden. Voor iemand die je echt graag ziet of respecteert, koop je ook geen aluminium ring. En neen géén rozen, maar 'verslenste' geraniums die nog scheef hangen omdat ze er in der haast vlak voor de inhuldiging ingekwakt zijn. Zelfs het lint van het doek ligt als zwerfvuil tussen de geraniums. 

• Kon men nog een lelijker plaats vinden? Ik denk dat dat moeilijk zou zijn. Een brievenbus, een soorgelijk bord over het Verloren Uurke, 90° gedraaid, pijlen naar de Leertuin, naar de Muze, naar de Sporthal en het zwembad (voor zover nog leesbaar), een bord om het voetpad aan te duiden... een postbus, een pijl naar 'het fietsexamen' (jawel!), een wanhoopspoging van Bar Mââs om tussen al dat geweld toch ook wat aandacht te krijgen, verboden te parkeren... een brandkraan... en dààrtussen staat ze dan, eervol, de gedenkplaat...

Eerbetoon?
Neen, hier laat het nieuwe bestuur weer een keer zien hoe je niét met burgers om gaat, ook al zijn ze overleden. Hier illustreert de nieuwe meerderheid dat ze geen (toekomst)visie heeft en daarmee, zonder het te beseffen, een zware hyptheek legt op de toekomst van een gemeente en haar bevolking.

Ze illustreert dat er een zéér groot verschil is tussen macht en gezag. Dat laatste vergt namelijk ook moreel inzicht...